მერაბ არაბული - ბებო-პაპანი

- შენ რად გეტრფოდივ,

შფოთიანსავ,

დამიდგა თვალი...

ბებო ქოთობდა, ხოლო პაპა,

შარობდა მთვრალი.

- შენ დაგაყარევ მიწაივ და

რად სვამდი ამდენს?!

პაპასად შუბლი ჩამოეხმო,

სისხლს ჩამონადენს.

- დაჩუმდი ქალო!

რაც არ ასავ,

საუბრობ იმას...

ცხენ ამისხლტავ და...

შეუკურთხა,

შარას ნაწვიმარს.

არ სტყუვდებოდა და ჩუმჩუმად,

წყრებოდა ბებო.

პაპას ეძინა,

შუაღამე მისძოვდა ბექობს.