მერაბ არაბული - ხევსურებს

ვაჟებ ვართ ხევსურისშვილნი,

მუხლებს გვიქებენ მგლისასა,

ჯიხვთ ვჰგვიორთ გამამფრინდალთა,

ჭაუხში, სალის კლდისასა.

ბევრისას ვამბობთ შანდობას,

ლომგულა, მკლავმარჯვისასა,

მიწა-წყლის სადარაჯოზე,

სისხლს რო ანთხევდნენ მტრისასა.

ხევსურთა სალოცავები,

წინ-წინ გამძღოლი ლაშქრისა,

თავზარდამცემი ჟღარუნი,

საარაგვოზე აბჯრისა.

ხანდისხან ლხინიც,ქორწილი,

ცეკვა-სიმღერა მაყრისა,

ზაფხულში სათიბ-საკრეფი,

ზამთარში ზიდვა ნაკრისა.

ხშირად სამფეხა ტაბლაზე,

თასებ ლუდ-არაყიანი,

ბევრი მელექსე ხევსური,

ფეხონ სწორებზე ჭკვიანი.

ჭერხოში წოლა სწორფერთან,

საზღვარი ტარვერცხლიანი,

დოღში კუდანსკვულ ლურჯასად,

ხუხება არაყიანის...

აი ხევსურის ცხოვრება,

ასეთი ავ-კარგიანი,

ხან შუაღამის საფერი,

ხანაც ცხრათვალა მზიანი...