შემოვიარე სასაფლაო, მკვდართა სამყარო, მარად მდუმარე, მოწყენილი და სამწუხარო, იქ იდგნენ მდიდართ მატურები გასაკვირველნი და ფიცრის ჯვრები, საწყალ კაცთა მომგონებელნი. მაგრამ ყოველი ქვის წარწერა მხოლოდ იყო ეს: „მოგვიგონებდეთ და ჩვენს ბედსა ყველა ტიროდეს. ბედნიერებით უკვდავებას ვედარებოდით, დღე ღამდებოდა, დილას ხარბად ველოდებოდით. მალე გათავდა სიხარული, ჩვენი დროება: - ბინძურ მატლებმა მოგვილოცეს ამაოება.
* * * * * * *
აღსდექით მკვდრებო! დაუარეთ კარიდან კარსა და ეგ უთხარით ყველა ცოცხალს, მზის მაქებარსა. მაგრამ იცოდეთ საფლავში ძილს ფუჭად მოსცდებით: არ დავიჯერებთ, ვიდრე თქვენებრ ჩვენც არ მოვკვდებით! |