ვახტანგ გოგოლაშვილი - აზერბაიჯანელი გოგონა რუსთაველის პროსპექტზე

როცა დადგება საღამო

მისი თვალების ბადალი,

რუსთველთან წამოეწევა

ტანაყრილ ჭადარს ჭადარი,

მაშინ ჩაივლის ჭადრებთან

მოკრძალებით და თავაზით,

ჩუმად იკითხავს ნიავი:

ვისია ქალი ლამაზი?

- ჩემია! - მტკვარი დუდუნებს

ლხენით ავსილი ტკბილის ხმით,

- ჩემია! - წაუბუბუნებს

გულმკერდგაშლილი თბილისი;

- ჩვენია! - დინჯი ჭადრები

ქოჩრებს ნიავში იშლიან...

ხოხობიც მოიჩრდილება

მაგის თვალ-წარბის ჩრდილშია.

ბაქოში ამ დროს, ვინ იცის,

გულმკერდავსილი ვაზივით,

რამდენი ქალი სეირნობს

დედა-თბილისის გაზრდილი.

ჯეირნებივით მოქნილნი

ირგვლივ სინათლეს მოსდებენ,

როდესაც ჩაიქროლებენ

ნიზამ განჯელის პროსპექტზე.

თვალს უბრმავებენ კარგები

საზღვრისგადაღმელ მოშურნეს...

- ჩვენია! - გააქვთ ბუბუნი

ცამდე აზიდულ კოშკურებს.

ან ვინ გაგვიყოს სიმდიდრე,

გულს ძმობა შემომრჩენია,

ჩვენია დედა-თბილისი

და დედა-ბაქოც ჩვენია.

ჩვენია ქალი ლამაზი,

გაზრდილი ჩვენი მარჯვენით...

და შეჰღიმიან ერთმანეთს

შოთა და ნიზამ განჯელი.