ილია ჭავჭავაძე - ხმა გულისა

ჩუმ მაღნარშია წამოწოლილი

ვიყავ, ზედ მედგა ხის უხვი ჩრდილი, 

და საიდღამაც ნაზი ბულბული 

სტვენდა სიყვარულს გაგიჟებული.

დიდხანს და დიდხანს ვუგდებდი მე ყურს 

იმ ხმას საკვირველს, იმ ხმასა გრძნეულს; 

ვგრძნობდი ჩემ სულის მშვიდ აღმაფრენას 

და გულის ჩემის სულ სხვა-რიგ ცემას.

დიდხანს ვატარე, დავღალე თვალი, 

ვერსად ვერ ვპოვე ის მომღერალი; 

თურმე, ჩემს გულში ნაზი ბულბული 

სტვენდა სიყვარულს გაგიჟებული.