თოკს აბია ბედისწერის ცხენი, მაგრად არის ჩარჭობილი პალო, ზოგჯერ წყენით, ზოგჯერ აღმაფრენით სადღაც მივალთ, რაღაცაზე ვწვალობთ.
პალოს მაღლა არ გაუშვებს მიწა, ვერა ვხვდებით, რაგინდ ბევრი შევძლოთ, ვერასოდეს ვერ მივაღწევთ მიზანს.
ტრიალებს და გვატრიალებს ჩვენც, ცა არ მოჩანს მაღლა ასაფრენი, თოკი იჭერს ბედისწერის ცხენს.
კარგად იცის, ვინა ვართ და რა ვართ, ერთხელ უნდა მიწა ამოთხარონ, თოკის ბოლო სამარისკენ გვწევს.
ბედის ცხენით გაფრინდება სული, გასრულდება დღენი ჩვენი ყოფის და დადგება მარტოობა სრული. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გოდერძი ჩოხელის პოეზია |