ჩემო კარგო! ქვეყანაზე - სამუდამოდ არვინ ჰკვდება, შემოსილი ახალ ძალით, არც არავინ იბადება... რა ვუყოთ თუ: შემოდგომით სევდით ყველა იმოსება. ოქროს ჰანგად გაზაფხულზე - გაიშლება მიწის ქება...
ვით პეპელა გაიხარებს, ვით პეპელა, კვლავ დასტკბება... შენც გინახავს ხის ფოთოლი, შემოდგომით როგორ ჭკნება, მაგრამ გული გაზაფხულზე ისევ ისე აჰყვავდება...
განთიადის სარეცელზე მას აღადგენს დილის შვება... უკვდავება მარად დაგვდევს... მიწით ცამდის თანა გვყვება და რა ვქნათ თუ ხანდახნობით, ახალ სახედ შეიცვლება. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გიორგი ლეონიძის პოეზია |