გამოღმით მე ვარ, გაღმა - შენ, შუაზე მოდის მდინარე, ხიდი არ გვიძევს წყალზედა, ფიქრი გვკლავს მოუთმინარე.
შენს სახეს ვხედავ მღიმარეს, მაგრამ ვერსაით გამოვედ ამ სატიალოს მდინარეს.
ცურვა არ ვიცით, ვტირითა; მეშველიც არვინ გვიჩნდება არც ციდან, აღარც ძირითა, შენ მე მიმელი, მე - შენა გაცინებული პირითა.
მდინარე ბრაზობს, ღრიალებს, ჩემს ძახილსა ნთქავს მის ზვირთი, როგორ შავადა ტრიალებს!..
წელთა სვლა მხოლოდ მზერაში; რომ მოვკვდე ბევრით ჰჯობია, მაინც გარგივარ ვერრაში!.. არა, ის მინდა, გხედავდე, ნუგეშსა ვპოვებ ცქერაში. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ვაჟა-ფშაველას პოეზია/პროზა |