მაღალ მოლოდინს შეეჩვია ჩემი პროფილი, ღამე დღესა სცვლის და ალიონს მწუხრის საათი, სიტყვის ნადიმზე მე არა ვარ უარყოფილი, მაგრამ მომბეზრდა მალულობა, ფარული დარდი.
იჭვის სათვალით გავადიდე, შუქი დავანთე, ო, რა ძნელია ფერწასული წუთისოფელი, ოდეს არ კვდება ვერლენი და ბრძენი საადი.
დიდი მოთმენა მოვიახლე და შევითვისე, დაღლილი შუბლით მოვიწყინე სხვისი სიავე.
სახელის ლანძღვას, ტიციანს და მის მეუღლესა, კვლავ ფრთებს ავისხავ და სტრიქონებს მივცემ სილაღეს. |