ქარი ნისლების თეთრ ფთილებს ართავს და მკრთალი შუქი ადგას აივნებს, ვყვებოდი ათას ტყუილს და მართალს, ოღონდაც შენზე მეთქვა რაიმე. მზე ჩადის მთებში იალ-კიალით, ჩუმი ჩურჩული მესმა წყაროთა... ან მე რად მკლავდა შენი ტრფიალი, ან ნეტავი შენ რა გიხაროდა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • მანანა ჩიტიშვილის პოეზია |