ზურაბ გორგილაძე - მეუღლისადმი

შენ!.. ვინაც ჩემთან ყოფნა ინებე, 

ასე უხეშთან და ნერვიულთან, 

მჯერა, ჩემს სუნთქვას იმ მთებს მიუტან,

შუბლს შორიდან რომ მიგვირგვინებენ.

შეგეძლო... შენ სხვა ბედი გენახა, 

ღაზლა გექსოვა, ქინძი გენაყა, 

ფარჩა გეკეცა, განძი გეთვალა, 

ან, - სხვა მაღალი საქმე გეთავა.

გყოლოდა ქმარი ერთობ მორჩილი, 

ტანახოვანი, გადაქოჩრილი, 

კაცი სათალი, კაცი მოთალი, 

ოჯახში ბევრი ფულის მომტანი...

შეჰბერებოდი მის ერთგულებას, 

როგორც ლეგენდა, - როგორც თქმულება,

ან, - როგორც ხდება, ისე, ხალვათად, 

გემუხთლა მისთვის და გეღალატა.

სულ სერობებზე გევლო ვნებიანს, 

წამბაძველობას როგორც სჩვევია, 

გადაჰყოლოდი განთქმულ დღეობებს, 

ათას ღალატებს, ათას მკვლელობებს.

წაჰკიდებოდი ფარდებს ალივით, 

გეცხოვრა პარმის დედოფალივით, 

და სხვის სარეცლებს გამოეზოგათ, 

შენი სხეულის შნო და მარილი.

შეგეძლო, - შენ სხვა ბედი გენახა, 

ღაზლა გექსოვა, ქინძი გენაყა,

ამდენი ჭირი არ დაგენახა, 

ამდენი ჯავრი არ დაგენახა,

სხვენში მბორგავი ქარი - ქარცივი, 

კარზე მომდგარი ყოფნის თულები... 

მაგრამ ეს იყო შენი არჩივი 

და მე ნურაფერს დამემდურები.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ზურაბ გორგილაძის პოეზია