იმღვრევა ფიქრი ფრთებდალეწილი, ქრიან აპრილის მწვანე ქარები... მივდივარ შენგან, ვით მოკვეთილი და მაცილებენ გლოვის ზარები.
რომ ვარ ზედმეტი და ვერ გელევი!.. მაინც მგონია, ხელს გამოშვერილს მაჭრი და მერე მიხვევ ცრემლებით.
ოღონდ ინდომე, ოღონდ გაბედე!.. რატომ მიგყავარ უფსკრულის პირას, მერე მის ფსკერზე რატომ მახედებ?
ვინ დამწყევლა და ვინ შემაჩვენა?.. მივდივარ შენგან გულჩაწყვეტილი და მოკვეთილი მიმაქვს მარჯვენა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • თენგიზ სვანიძის პოეზია |