ჩუმად ამბობდა პატარა ია: - მოველ, მოვქარგე მთა და ბარიო, მე გაზაფხულის ყვავილი მქვია, ვარ საქართველოს მზით გამთბარიო!
როგორც ოცნება ხევის ქალისა, ყაზბეგის წიგნში მეცხვარის ტრფობა, ელვა, ან შუქი ნაპერწკალისა.
ნუკრმა მომაპყრო ნაზი თვალები. შევკრთი, როდესაც თოფისხმა მესმა, - გელამ იპოვა შვლის ნაკვალევი.
აქ ხომ ვაჟიას უცდის ელისო! აქ, დარიალთან, ნისლის ფარჩებით დგას მყინვარი ლა ქუხილს ელისო! -
თერგის ნაპირას მკერღდანამული. რაც სიყვარულმა სიკვდილი სძლია, უფრო ნარნარად ჟღერს სალამური. |