მთარგმნელი: მაგალი თოდუა
განვედი, ძილო, და გულისწორთ, ჩემთ, უშვი ხელი, თორემ სულ მარტოდმარტო დავრჩი აშიყი ძველი.
ნაჭაზე იჭვის, ქვეშ კიდევ ცეცხლი რომ შემინთე ასეთი მწველი.
რას წალავ ასეთს, რა იხარშება ასე ნელი და ასე ძნელი?
ერთხელ კეფაც რომ მოვიფხანო, ისე დამიბღვერ, კაცის ვიყო თითქოსდა მკვლელი.
შენ არც მომხედავ, თუმც სახვეწნელად გამოწვდილი შენსკენ მაქვს ყელი.
ამაღე ხელი, ამაოდ მელი შინ მშვიდობით, თუ მართლა მელი.
სხვა მეძახის, სხვა მელოდება, - ვიშ რა წარმტაცად გადაშლილა არყოფნის ველი! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ჯალალ ედ-დინ რუმის პოეზია |