საადი - თვალი მოვკარ

თვალი მოვკარ - დღეს მიწაზე დადიოდა მთვარე,

საროსავით აშოლტილი... ნაზად მონარნარე...

მომეჩვენა თითქოს ჩემთვის თვით სამოთხის კარი

გაიღო და დავინახე საოცნებო მხარე.

ჩემს სიცოცხლეს ვფიცავ! - ადრე არ მინახავს, საროს

მოეპაროს ცის თაღიდან მთვარე მომღიმარე... 

არც მსმენია, რომ შეექმნათ დედასა და მამას

მზე - ლაჟვარდთა ნამდვილ მზეზე მეტად მოელვარე.

ჩემს თავს ვუთხარ - სჯობს გავშორდე, მოვარიდო თვალი,

გულში რომ არ ჩამისახლდეს სატკივარი მწარე.

განშორება მიჯობს, ვიდრე სანანებლად მექცეს

ის, რაც ერთხელ ვიხილე და ვეღარ გავეყარე...

მან კი ბაგე შეარხია და ჩურჩულით მითხრა:

ბრძენი თუ ხარ, შენი სიბრძნე ახლა მოიხმარე...

სიყვარულს ნუ გაურბიხარ შენ, საადი, ნურსად... 

ბედნიერი ხარ, თუ ვინმე მართლა შეიყვარე!