ნიკოლო მიწიშვილი - თვალები მტვერში

განწბილებული ჩემი დღეები

დასავლისაკენ ეშურებიან.

ჩამობურული ცის კუთხეები 

წვიმებისაგან აღარ შრებიან.

ნუთუ წამება აღარ მეყოფა,

ნუთუ ცხოვრებამ სულ გაირბინა!

მე ვისი გული გადამეღობა,

აწ ჩემი გული ვინ გაიფინა.

ვის დავუშავე, ვის მოვერიე,

ან ვისი ცოდვა ავიღე თავზე:

ჩემი ცხოვრება მწარე მტვერია

და მტვერი - ჩემი თვალებით სავსე.