ნიკოლო მიწიშვილი - განწირული სტრიქონები

ქვრივ ოთახებში მაშინებს ღამე მკვდარი სიჩუმის შავ გარინდებით.

უბედურება ტრიალებს სახლში და მემუქრება მხუთავ  ბინდებით,

უძილო ღამით, მარტოობაში ყურებთან უკრავს დაფ-დაირები…

მოდის ვიღაცა ორკუზიანი და წამჩურჩულებს: - „ გადაირევი“...

„გადაირევი“ - ყვირიან ხმები, და ამ ძახილში სული გადახმა.

მე გადავსწყვიტე ჭკუის საზღვარი, გადავიარე ჭკუას გადაღმა…

„მოკვდები ღამით - მეძახის ქარი - შეგხვდება ზარით შენ ხვალ ტაძარი“.

ბრმა ბედის ხელი მოსჩანს კედელზე და მაგონდება მე ვალტასარი.

აბორგებული გადავალ ქუჩად, რო გავიქარვო გულთა-ურვანი.

მე ისე ვსეტყვავ ფიქრთა წეროებს, ვით დამარცხებულ მტერს ყრუ-მურვანი…

შენაჩვენები დავდივარ ღამით. რისხვით მექადის ყრუსართულები.

„გადაირევი“ - სისინებს ქარი... „გადაირევი“ - სტვენს მავთულები.