ნანა ცინცაძე - ხვადი

თავაწყვეტილი ყიჟინი მამრის,

როცა ამაყად ისწორებს დეზებს,

ცხელი სურვილი, სურნელი ამბრის,

ძუკნის ძახილი სულ რომ აქეზებს.

როდესაც მოჰგავს მწევარს დაგეშილს,

ნესტოები რომ უთრთის ძალუმად,

როცა ნაცნობი სულით გალეშილს

ვიღაც სჭირდება ღამის აღლუმად.

როცა თვალები სისხლით ევსება,

როცა არ სტოვებს ბილწი თარეში,

როდესაც მადა ხორცით ეხსნება,

როცა ქალს ეძებს სავსე მთვარეშიც.

როცა არ ესმის სიტყვა უარი,

და ჩადრშიც ხედავს სხეულს ვნებიანს,

როცა ულაყი, სადაც ძუ არის,

მზერით აშიშვლებს ფარულნებიანს.

უცებ მისწვდება სხეულს კანკალი,

გადაუქროლებს შეშლილ სამყაროს

თავდავიწყება არის სამკალი

და ვნებად უნდა გამოაყაროს.

არ დაატიოს ტვინი არეში,

სადაც გონება გულის ხედია,

ეს მამრს სჭირდება ცაში თარეში,

ქალი ადვილი გასახედნია…