დავით გურამიშვილი - დინარი

- ვაქოთ, ვადიდოთ ვინაო?

- ღმერთი მაღალთა შინაო,

ვინცა შეამკო ქვეყანა,

ღამე დღედ განაბრწყინაო,  

ზღვით, ხმელით, ხითურთ, ბალახით

მთა-ბორცვი აღმოფინაო,

ყოველი ნივთისაგანი

მაშიგან განაჩინაო;

ჩვენ, კაცი, მიწა და წყალი,

შეგვზილა, აღგვადგინაო,

მოგვცა სიბრძნე და დაგვიდვა

ქმნული ყოველი წინაო.

- ჩვენც გვმართებს მსხვერპლი შევსწიროთ,

- დავით თქვა, - იმისთვინაო.

- აქე, ადიდე შენაო,

ვინცა შენ აღგაშენაო,

შენ - შავი მიწა, ტალახი -

რომ აგრე დაგაშვენაო;

ჩაგიდგა სული ცხოველი,

დაგვაწყებინა ქშენაო. 

გალაპარაკა, გასმინა,

მოგცა პირი და ენაო;

დღე გაგითენა ნათელი,

გიბოძა თვალში ჩენაო,  

ნდომა ცოლ-ქმრობის სურვილით,

საჭმელ-სასმელით რჩენაო,

მას ღმერთსა მსხვერპლი შესწირე,

დავითმა მოგახსენაო.