დუტუ მეგრელი - მტარვალს

შორს, არაწმინდავ, შორს, მავნე სულო,

სულო ბოროტო, სულო მაცდურო!

ზეცის ძალთაგან დევნილო, კრულო,

და ჯოჯოხეთის მონავ, მსახურო!

შორს, შორს, წყეულო, იგიცა კმარა,

რაც აქამომდე მტანჯე, მაწვალე,

აწ კი ტყუილად არა მითხრა-რა,

შენ აღარ გმონებ, გამოვიცვალე!

წავიდა ის დრო, შენსა ბრძანებას

რომ ვასრულებდი შიშით, კანკალით;

წავიდა, გაჰქრა და დავიწყებას

მიეც, რაც იყო: აწ ვერა ძალით.

ვერ დამიმონებ, ვეღარ მომხიბლავ!

აქამდისაც თუ გმონებდი, მისთვის,

რომ ერთობ სუსტი ქმნილება ვიყავ;

ახლა სულ სხვა ვარ: ახლა ღმერთს ჩემთვის

სხვა ვინმე სული მოუგზავნია,

ტურფა, უმანკო, ანგელოზთ დარი,

მეც იმას ვმონებ დიდი ხანია

და იმით ვცოცხლობ, აქამდის მკვდარი,

შენ კი, მტარვალო, შორს გამეცალე

და აღაროდეს არ მომეკარო;

ისიც კმარა, რაც მტანჯე, მაწვალე,

აწ კი დრო არის, მეც ვინეტარო!