ემზარ კვიტაიშვილი - ეს მაკავებს

ნუ გაწვრილდები და ნურც გაწყდები,

მეხსიერების ძაფო,

არრა მეტყობა გამოშრეტისა,

რაგინდ არ დავიძაბო.

ნათიბ მინდვრების მოაქვს ნათება

დილის ცას, ოქროცურვილს,

შიშიც არა მაქვს ხელმოცარვისა -

დაგუბებული ურვის.

მსხმოიარეა ხე ჩემი მოდგმის

და არც ბებრულად მცივა,

გაკიდული ხილვები ქარში,

ჩემგან ასხმული მძივად.

ლაჟვარდს მოვწურავ, რვალში, ნაჭედში,

გავურევ გიშერს, ქარვას...

მზით დაფერილი დარჩება სიტყვა,

თუ ყველაფერი წარვალს.