იოსებ ნონეშვილი - ეგ სახე...

ეგ სახე მყინვართა სარკეშიც მინახავს,

მაღალ მთებს, ქარაფებს აფრქვევდა მინანქარს.

ეგ თმები კლდეებზე ჩანჩქერად მინახავს...

ქალი ხარ, ალი ხარ, მითხარი, ვინა ხარ?

არ გეყო ძალით რომ დაიპყარ ეს გული?

ახლა მთებს მიადექ რისხვით წარბშეკრული.

უფრთხილდი, ლამაზო, მთა განა გულია?

მანდ ყველგან ქარიშხლის ფრთა განაბულია.

და როგორც ლომები პირს რისხვით აღებენ,

ნისლებში ნაპრალთა ვეება თაღები.

უფრთხილდი, ყაზბეგიც ბერი ნუ გგონია,

ჭაბუკის გული აქვს ჭაღარა გოლიათს.

მაგ თვალთა ცდუნებას ვაჰ, თუ ვერ გაუძლოს,

დაგტოვოს თავისთან, მყინვართა საუფლოს.

... მაგრამ შენ სრულიად არ უფრთხი არაფერს

და როგორც კიბეებს, აბიჯებ ქარაფებს.

პირველი მიუძღვი გამოცდილ მთამსვლელებს...

ხან თოვლი გეყრება, ხან წვიმა გასველებს.

მე შენმა სურვილმა მთამსვლელად მაქცია,

წერაქვი მიჭირავს, წრიაპი მაცვია...

და ფრთხილად მოგყვები, შენსავით ვიქცევი...

რამდენჯერ აშკარა მარცხისგან მიხსენი.

ფეხი თუ დამიცდა ხელს მიწვდი მაშინვე,

რამდენჯერ დაღუპვას შენ გადამარჩინე.

მაგრამ ძირს, ქალაქში, როდესაც ჩავდივართ,

მთამსვლელთა ადათ-წესს ივიწყებ ადვილად.

შემხვდები ქუჩაში, გულცივად მიყურებ,

მანიშნებ: ბარშიაც მხსნელად ნუ მიგულებ.

ვგრძნობ, მე არ ვეკუთვნი მაგ თვალთა არჩევანს

და ვხედავ ჩვენს შორის ნაპრალის გაჩენას.

მე შენი სიმკაცრის ნაპრალში ვვარდები,

ძვირფასო, საშველად ნუ დაგვიანდები.

მე ყველა ნაპრალზე ეს მეტად მაშინებს...

კვლავ ხელი მომეცი, კვლავ გადამარჩინე.