შოთა ნიშნიანიძე - მოფრინდნენ წეროები...

მოფრინდნენ წეროები... მოფრიდნენ წეროები...

მოფრინდა ინდოეთს საგაზაფხულო ფოსტა.

ყივილით, ჩეროებით მოხატეს მდელოები...

ფუნჯები თუ დაებნა ცაში უხილავ ოსტატს?!

არის ამ ჟრიამულში რაღაც სხვა გაბრუება,

სამყაროს პირველ შექმნის მუსიკის მონამტვრევი,

შიში და სიხარული მშვიდობით დაბრუნების,

ტკივილიც, სიყვარულიც ნახვის და

მონატრების:

...მოაგნეს საქართველოს... მოაგნეს,

მოატირეს...

ხელებს შლის ცა და ხმელი სამოთხის

დასადარი.

ვაი, რომ აქაც არის თოფი და

მონადირე,

ვაი, რომ უსიკვდილოდ სამოთხე

არსად არის...