მთარგმნელი: ესმა ონიანი
აღარც რას ვნანობ, აღარ ვუხმობ, აღარ ვქვითინებ, ქრება ყოველი, როგორც ხეზე ყვავილების თეთრი ფიფქები. ჭკნობის ოქრო ამიგიზგიზებს, აღარასოდეს ახალგაზრდა აღარ ვიქნები.
საცაა სიცივე წაგეტანება, და არყოვანის ჩითის სამყარო ვერ შემიტყუებს ფეხშიშველა სატანტალებლად.
ვაღარ მიღვივებს ბაგეთ სიალეს, თვალების შფოთს და მოზღვავებულ სიჭარბეს გრძნობის ძველებურად სული იგი მოხეტიალე.
სიცოცხლევ ჩემო, ნეტავ ხომ არ დამსიზმრებიხარ? თითქოს გავვარდი ვარდისფერ რაშით გაზაფხულის მოგუგნე სანახებიდან.
ნელა იღვრება ნეკერჩხლების ფოთლის სპილენძი… იყავ კურთხეულ სამარადისოდ, რასაც სიცოცხლის გასაქრობად თურმე ვიძენდით. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • სერგეი ესენინის პოეზია |