მედეა კახიძე - ვინც გამიცინა

ვინც გამიცინა

ყველა კაცს ვენდე,

მაგრამ

ეს კი ვერ ვისწავლე დღემდე,

სიმართლის მთქმელი

რომ დადის ურმით.

გულს იფხანს მხოლოდ

საწუთროს მდურვით,

რომ ყურები აქვს

თურმე კედებსაც

თუკი სიმართლის

სიტყვას შებედავ.

მე ვატრიალებ

ქარის წისქვილებს,

თუმც ვხედავ, ხალხი

როგორ ქირქილებს.

რადგან მე ვჯობდი

ბევრს ცით თუ ღრეთი

მყავდა ყოველთვის

მე ჩემი ღმერთი.

მე მესეოდენ, ვით ჩიტი ხურმას

და ვინც მეწვია

ოჯახში სტუმრად,

კაცი მეგონა

მგელიც და ტურაც.

ზოგ-ზოგებივით,

ვით ჭოტი ბუკნა

მხოლოდ ჩემს ჩრდილთან

არ ვტეხდი ლუკმას.

ყველას ვკერძავდი

მთელი წლის სარჩოს,

გულში ვიკრავდი

წამსვლელს და დამრჩომს

მათთან გულღიად

ვუვლიდი ფერხულს

და თუ მგლებისგან

მიპოვით შეხრულს,

იცოდეთ, ჩემმა მოყვრებმა დამხრეს,

რომლებიც სხვაზეც იხმარენ ამ წესს

თუ მე ბრმად ვანდონ

გულის გასაღებს,

ვინც თავს ჩემს ერთგულ კაცად ასაღებს,

სინამდვილეში მაიმახია,

არ შემიცოდოთ,

ჩემზე ახია!