მთარგმნელი: მედეა ზაალიშვილი
გამომეთხოვე! მთვარემ სხივი მოჰფინა ჭალებს, ცისფერ დაისის მქრალი შუქი შესვეს ღრუბლებმა, გამომეთხოვე! შმაგი ქარი მოუხმობს ღამეს და ზეცის ნათელს შავი მწუხრი დაეუფლება.
ნუღარ აცდუნებ ცრემლთა დენით მღელვარ გონებას, მიჯნურის თვალნი შენთან ყოფნის ფარავენ წადილს და შენი ვალი დაგიბრუნებს განმარტოებას.
და ობოლ კერას დააფრქვიე ცრემლი ულევი, უმზირე, როგორ მიმოდიან ჩრდილები მქრალი და ქსელს ხლართავენ სევდიანი მხიარულებით,
და გაზაფხულზე შენს ფეხთაქვეშ კვირტი იელვებს, მაგრამ ამ ქვეყნად ყოველივეს სიკვდილი ეძებს, რომ ცივ ხელებით დაუმკვიდროს სიცარიელე.
ღრუბლის ჩრდილებიც არ იძვრიან ნათელი ღამით, მცირე ხნით მაინც სულს მოითქვამს ზღვა ბობოქარი და რაც მოძრაობს, შრომობს, იღწვის - ისვენებს წამით.
ვით მოჩვენება, შენი სახლი, ბაღნარი შენი, ხსოვნა და მძაფრი სინანული, მწველი ფიქრები და ეგ ღიმილი, შენ რომ ასე ძალიან გშვენის... |