ნიკო სამადაშვილი - ორი გზა

ძველ მარგილებზე გაფენილ სარეცხს

ვიღაც მხატვარი ხარბად ხატავდა...

ეს გული იყო სხეულის სარცხი

და ყველაფერი როგორ გათავდა.

წისქვილის ახლოს დიდი ხართუთა

ხარებს აბამდა ჩაშლილ კალოში,

ხალხი ოხრობდა და ხარხარებდა,

მე კი ვდარდობდი საქართველოში.

მონასტრის კართან შეშლილ მოლოზანს

ღვინოს ასმევდა მოხუცი ბერი,

უღრან მთებს იქით გლოვობდა ზარი,

გამოქვაბულთან თვლემდა ნამქერი.

გვრიტები წნორზე უკრავდნენ ფანდურს,

მოხუცი თელა სალამურს თლიდა,

ვერხვი იცვამდა ფეხზე ფანდულებს,

ალი დალალებს ისროდა წყლიდან.

ბინდი კეცავდა ლურჯ პანაშვიდებს,

ისმოდა მტკვარის მძიმე ქლოშინი,

ქარი მართმევდა გზების სიმშვიდეს

და კვლავ ვგოდებდი საქართველოში.

მწირი მხატვარი ხატავდა პოეტს,

ოდნავ ნაღვლიანს, ფიქრებში ჩაფლულს,

ვისაც სიცოცხლე მოენატრება,

და შეერევა მთებს და გაზაფხულს.