დუტუ მეგრელი - მოთქმა

საჭე გამიტყდა, ნიჩაბი

ხელიდან გამომეცალა;

ვხედავ, თანდათან ვსუსტდები

და მეკარგება მე ძალა;

პატარა კიდევ და, ვაი,

ვეღარც-კი შევძლებ ბრძოლასა

და ჩემი ნავი დაიწყებს

უგზო-უკვალოდ ქროლასა!..

ხან ცას შევყურებ ვედრებით,

ხან ადამიანთ ვეძახი;

მაგრამ ყრუ არის ზევით ცა

და უგულოა ქვეშ ხალხი;

ჩემთვის არავის სცალია,

თავის საქმე აქვს ყველასა!

სხვას ვის უშველეს, აბა, მათ,

რომ მე ველოდე შველასა?..

სულ დავუძლურდი, თავს ძლივს-ღა

ვიმაგრებ, ღონემიხდილი;

ვგრძნობ დიდხანს ვეღარ გავატან,

მიახლოვდება სიკვდილი!

ოჰ, ნუთუ ასე უდროოდ

უნდა მომეღოს აქ ბოლო

და მკვდარსაც ვეღარ ჩამიკრავს

გულში ძვირფასი სამშობლო?..