ადამ ბობღიაშვილი (ალვანელი) - მოგონება შორეული

კვლავ გამახსენდა ათი წლის შემდეგ

ჩვენი ბავშვობის თქმულება ძველი,

კვლავ გამახსენდა, თუ როგორ გენდე,

როგორ შევავლე ნაწნავებს ხელი;

მაშინ, ო - მაშინ მთვლემარე ქედებს

ბინდი მოესხათ ყუჩი და ვრცელი.

შენზე ოცნებას ავყევი მთაში

გულთან ჭიდილით დაღლილი ერთობ, -

შეგხვდი პირისპირ და ორი ბავშვის

ჩრდილი აცურდა წყაროში ერთდროს;

ამ მთების გაღმა მაშინაც, მაშინ

ერთი ობოლი ვარსკვლავი ენთო.

მერე ის ერთიც მოვწვყვიტე ციდან,

თვალით დავლიე მანძილი შორი,

ქარი ოქროსფერ დალალებს შლიდა

და ღამეს ჯიქურ ვებრძოდით ორნი;

მაშინაც სთვლემდა ბორბალა მშვიდად,

ნიავს ჩხავილი მოჰქონდა ყორნის.

ქალწულმა გული ჩემთვის გააღე,

გული რო გვქონდა ქვეყნის დამტევი, -

რამდენი განცდა ვაიალაღეთ,

ციდან ვარსკვლავი ვკრიფეთ რამდენი;

მაშინაც ბინდში დაფლულ ბალახებს

ნისლი ეხურათ, როგორც ფარტენი.

და ბევრი ღამე დავწვით ბაასით,

შამბნარში ერთად ვფრინავდით,

რომ მქონებოდა გული ათასი

სუყველას ერთად შემოგწირავდი;

ვთელეთ ბორბალას მწვანე ატლასი

ჩამოფენილი ხევის პირამდი.