ადამ ბობღიაშვილი (ალვანელი) - ზეზვას

ჩრდილი მოესხა ცხოვრებას მაშინ

ჟამიც უზნეოდ თურმე დიოდა,

როცა შენი ხმა მთებიდან მთაში

გოლიათურად გადაჰკიოდა.

როცა ვაჟკაცად შობილის ბარგი

იყო ხმალი და ორბის მხნეობა, -

"ყალჩაღიანი”, გატეხილ წარბით

ბახტრიონისკენ დაჰყევ ხეობას.

ქუჩზე მძივებად ეყარა ნამი,

კლდეზე ნიავი ფრთას იკეცავდა;

უშრეტი მაჯა, კუპრიან ღამით

მიერიშე ჩაჩქანს ლეწავდა.

ღამეს ფაფარით გლეჯდა ქურანი,

ლეკის მარჯვენას - შენი ფრანგული

და წითლდებოდა მთები უღრანი,

საკუთარ ფიქრით გადაჟანგული.

იპოხებოდა სისხლით ქარქაში,

მთა სუქდებოდა დახრულ ძვალებით;

წყევლას გიხვევდნენ ჩოხის კალთაში

შავად მოსილი ქისტის ქალები.

დღეს მოგონებაც მისი მახელებს,

რომ აკლდამური სულის სიმშვიდით -

დავლად მოტანილ სისხლიან ხელებს

შუა კერასთან ხარბად ითვლიდი.

გული გიძღოდა იმედით სავსე,

გულდაგულ მტერი აგიკიაფა,

ამბობენ - წესად მოსდევსო ასე;

თურმე ვაჟკაციბდროის ქაფია.

შენც ქაფად გშობა უმზეო დრომა,

დუხჭირ ბედს როგორ გაექცეოდი…

დღეს რომ შეგეძლოს კვლავ წამოდგომა,

ჯოყოლას ძმურად გადეხვეოდი.

შენი ნაგზური თითქოს გადიწვა,

ამ ცხოვრებიდან ჩრდილად წახვედი -

და უანდერძე ჭაღარა მიწას

შეუპოვარი გმირის სახელი.

ვინც უკვდავების ბაძავს მაგალითს,

ამქვეყნიური ელის დიდება,

ოკეანეში ნაშობ მარგალიტს -

ობი აროდეს მოეკიდება.

შენ ჭიუხებმა გშობეს სხვაგვარი,

სხვაგვარი გქონდა სულისკვეთება -

და შენი სახე ნაჭირმაგარი,

საუკუნეებს გადაენთება,

თუშური მოდგმის ხარ წინაპარი,

მზეზე მანდილად ჩამოფენილი;

დარჩები ჩემთან, როგორც ზღაპარი

გარდასულ დროიდან შემორჩენილი.