ყარა ცხენები ჯირითობდნენ ტყის განაპირას, ღოლოიანში თათრის გოგო ძროხას მწყემსავდა, ნაგუთნი მიწა სათოვარი ღრუბლის ნატირალს შავი ტუჩებით ჟინმოსული სვამდა და სვამდა. აღსდგა წარსული წინაპართა მითის მთხრობელი; ნეტავ ამ ფურებს მომწყემსავდეს ქალი ხევსური, უფრო ამაყი, მშობლიური და მახლობელი. ფიქრობ მაგ თვალთა სიმუქეში ჩავიქარგები, ეჰ, შენ რა იცი, ერთი მუჭა ამ მიწისათვის, სისხლისგან როგორ იცლებოდნენ გურჯთა ძარღვები. თითქოსდა ჩემში დაეძებდე სუსტსა და უძლურს, არა! ამ სისხლში არ დამშრალა გენი დავითის, მე ქეთევანი მაწოვებდა დაშანთულ ძუძუს... არე ველური, ლურჯი ნისლით შემოგარსული, ლამაზი იყო, ღმერთო ჩემო, თექვსმეტი ფური, ღოლოიანში ოცნება და თათრის ასული. |