ნანა მეფარიშვილი - ლექსად ნალოცი

ეს მერამდენედ მოგონების ჰანგით ამრიეს,

ვაგდივარ ლექსში, ვით დილეგში, ვეძებ გასასვლელს,

ქარი გულივით მიფრიალებს მტვრიან არიებს,

მოვა მუსიკა და მომაკვდავს მადლით ამავსებს.

სიძველის ფერად მოსდებია რვეულებს ობი,

ნეტარი წამი შერჩენია სიზმრებად ნახულს,

არ ვიცი, ლექსი სუნთქვა არის, თუ უფრო ჰობი,

ან, ვინ ამიხსნის პოეზიის უბრალო მსახურს.

იხრჩობა ღამე ნისლისფერი დილის კალთასთან,

მრავალწერტილი აღარ ეძებს უკვე სათქმელებს,

განსასჯელივით დამაყენეს ერთი ათასთან

და განაჩენის მოლოდინში ღამე მათენებს.

დრო გამიცრიცავს პლედს ნესტიანს, ნაცრისფერიანს

და კალენდარი კიდევ ერთხელ ოქტომბერს მოხევს,

შევხვდები ნაცნობს, ჩამოვართმევ ხელებს მელნიანს,

გამშორდება და დამიძახებს ვიღაცა ოხერს.

გაეჩხირება მთვარეს ყელში ცრემლების ბურთი,

სურვილით ვკვდები, ყველა ცოდვის ვაპირებ წაშლას,

მოვა უფალი, როცა ლოცვებს ლექსად შევუთვლი,

და გაშლილ თმებზე შემომახვევს დიაცის თავშალს.