ელგუჯა მარღია - ცრემლის სერენადა

მოხეტიალე, ვით ბედუინი,

შენ მაინც სხვისთვის არ გემეტები;

და იცრემლები...თითქო ბუდიდან,

ამოფრენილან თეთრი მტრედები.

ისე ვილევი და ვიფანტები,

როგორც სველ თოვლზე ნაფეხურები...

ჰა, ჩემი სულიც - თოვლის ფანტელი,

სავსე ქარებით და ბეღურებით...