ელგუჯა მარღია - წუხილი

ცივა. ბუხართან ვზივარ

მთვრალი და მობუზული...

მამა აბოლებს... დედაჩემი

ჩუმად ბუზღუნებს...

რამ გამოლიოს საფიქრალი

და საწუხარი...

რაღაც ვერ ათბობს ძველებურად

ოთახს ბუხარიც...

სერავს ყიამეთს ლამპის შუქი,

ჭრაქის ციმციმი...

არც ძველებური ქეიფია,

აღარც სიცილი...

იხსენებს მამა უწინდელი

დროის პურმარილს:

"სანატრელიც კი გამიხდაო

უკვე სტუმარი'', -

წუხს... და სოფელი

ლხინის შემწე, ჭირის გამტანი,

ისეთი ცივი მეჩვენება,

როგორც ზამთარი.