ლაშა გახარია - თოვლის ლიბრეტო

ზღვას ათოვდა და კაფეშიც თოვდა

და ღვინოც თოვლი იყო - გემოთი

და ხელი, თითქოს ხელთათმანს მთხოვდა -

სველი, რომელსაც ასე ველოდი.

მოშრიალებდა შოპენის თოვლიც -

კლავიშებიდან - შორი ლირიკით...

და როგორც ეჭვით დაღლილი ცოლი -

აუზთან ქოლგით იდგა ტირიფი.

უქათქათებდა ფლანელის პლისე

ქვაფენილს და ბრმად ცეკვავდა თოვლი

და ბრამსის ბისზე: ისევ და ისევ

"უკრავდა ბავშვი სტუმრების თხოვნით"...

წრუპავდნენ მარტინს და პინტ–პორტვაინს

და ტორტმანებდა პორტის პორტალი;

თოვლის სიგარეტს სწევდა პორტიე,

თოვლს ატარებდა ტანტრე მომტანიც.

N–ი კვლავ წყენის ეძებდა მიზეზს

და "უმნიშვნელო ყოყმანის მერე"...

აგიზგიზებულ თოვლის ნარგიზებს

გულზე აღვრიდა ამღვრეულ ხერესს.

ცოლი კი: მართლა იდგა აუზთან -

ტირიფის ქოლგით და თოვლის თავშლით;

ეშურებოდა ტაშის პაუზას

და მოცარტ ცრემლებს ყლაპავდა ბავშვი...

თოვდა და თოვლის ქალს გაეტირა:

ფრანტი, გიტარა და სიგარეტი...

და თოვლ-კარეტით - კარტის ჰეტერას

მიაქროლებდა თოვლის ვალეტი!..