მარიჯანი - წაღვერის დილა

ლალით და ქარვით აჭრელდა მთები,

წაღვერის მთები შემოგარსული;

აქ სამშობლო ჩემი რითმების,

ფოთლის შრიალში მესმის წარსული.

აქ ყოველივე მიმაჩნდა განძად:

ნაძვები, ვეძა, ჩუმი ბუნება,

ცხოვრების გზები აქ გამეკვანძა

და აქ ვეძებდი მზით განკურნებას.

კვლავ მოგონება მოვა და წავა,

შეხეთ ამ სივრცეს! დაღვრილა ლილა,

ლამაზ ქალივით მზემ დაიმკლავა

და ღრუბლეს ავლებს ცის თასში ფრთხილად.

რა მსუბუქია წაღვერის დილა,

ბავშვურ ხალისით მზეს ვეღიმები,

და მოგონებაც ისე გაშლილა,

როგორც ტყის პირად ჯოგი ირმების.

მაშინ ვიყავი სვე-ბედნიერი,

შური და მტრობა გულს არ ჰკაწრავდა. 

ჩემს ლექსსაც ჰქონდა ჩემი იერი 

და მოკრძალებით ისიც მე მგავდა.

და თუ უძილო, ღამენათევი 

მეც პოეზიის ვამსხვრევდი მინებს, 

იყო ძიება გზების და თემის, 

მაგრამ ამ წლებმაც გადაირბინეს.

დაიბნა ტყეში ლალი და ქარვა, 

მეც გამერია ჭაღარა თმებში. 

დაჰბერა ირგვლივ სუსხიან ქარმა 

და შემოდგომა გვეწვია მთებში.

მე არ მღალატობს ჩემი ოცნება, 

კვლავ შემრჩა გრძნობა და სიფაქიზე, 

და ჩემი ქვეყნის პატიოსნება 

ლექსის საწერად ისევ მაქეზებს!

გულს კაეშანი არ ეკარება:

კიდევ ბევრი მაქვს ძმებო სათქმელი, 

სიკვდილიც ისე მომეპარება, 

როგორც საყვარელ ვაჟკაცის ხელი.

ვიცი იტყვიან: „არა გრცხვენია 

რამდენის გული უდანოდ დასჭერ!"

ეხ, ლექსი გულის ანაფცქვენია

და ლექსს უგულოდ ვერავინ დასწერს.