ემზარ კვიტაიშვილი - ნეტა არ მოგკარებოდი

ნეტა არ მოგკარებოდი

და შორიდან მყვარებოდი,

შენთვის დარჩენილიყავი

შენი ეზო-გარემოთი.

მოსირმული, ჩამოქნილი,

შენი ლურჯი კაბა გცმოდა,

ისეთს რას დაგიშავებდა

სიხარულთან დარდი ცოტა.

ან მკლავები შეგრჩენიყო

დაშვებული წყაროსავით,

ისე არ გაგშავებოდა

შენი ცა და სალოცავი.

დაფლეთილი უმოწყალოდ,

სული ტირის, სული ხავის...

ან შენ არსად დამენახე,

ან მე არ მოვსულიყავი.

სად გავექცე ცეცხლს და უჟმურს,

რამ გაცდუნა, რისთვის მენდე...

შენ - ნეტარი, განწმენდილი,

მე - ცოდვილი, განსაწმენდი.