ემზარ კვიტაიშვილი - ალვის ხე ფილარმონიის კარნიზზე

სად ამოსულხარ ნერგი კეთილი,

მალე გექცევა რტონი შოლტებად,

მტვერში მიყრილი და მიხვეტილი,

ფოთოლი შენი სად აბოლდება.

ფესვმა კლანჭები სად უნდა გაყოს,

ასე ეძებენ ბედს უბედონი...

წვენი მიწისა ხომ უნდა გეყოს,

რა საზრდოს მოგცემს ღორღი, ბეტონი...

ასე მგონია, დაგტოვეს მძევლად,

მზე მოდგაფუნობს, შენგან ნახმობი...

რაც ჩაითესე მოგყვება წყევლა:

იყავ დღემოკლე, ძირგასახმობი.

ჯობდა მოლივით ხბოს მოეძოვე,

გიმზერ და მტკივა ძარღვები კისრის...

მოგთხრის მეხანძრე ან მეეზოვე,

შობის ხესავით ნაგავში გისვრის.

საბრალოვ, ფუძეს არჩიე სხვენი...

ჩაჭიდებული წარღვნის კიდობანს,

რად გამახსენე სიცოცხლე ჩვენი -

უზარმაზარი შემთხვევითობა.