შექსპირი - მე-18 სონეტი

ზაფხულის დილაც ვერ გახდება შენი სადარი,

მისი იერი შენს მშვენებას ვერ ემსგავსება,

მაისის კვირტებს აჩანაგებს ავი ავდარი,

ზაფხული გადის – ხანმოკლეა მისი არსება.

ცის კაბადონზე საზაფხულო მზე რომ მზიანობს,

მასაც ღრუბლებით დაუნდობლად ბურავს ბუნება,

რაა ისეთი ქვეყნად, დრომ ვერ დააზიანოს,

მარად ვის ძალუძს სილამაზის შენარჩუნება?!

მაგრამ ეს სახე არასოდეს დაიბინდება,

შენი ზაფხული არასოდეს არ გათავდება,

თვითონ სიკვდილმაც ვეღარ მოსპოს შენი დიდება,

რადგან, ძვირფასო, ჩემი ლექსი გიდგას თავდებად.

ვიდრე იცოცხლებს ქვეყნად მოდგმა, ღვთისგან შობილი,

მუდამ იქნები ჩემი ლექსით უკვდავყოფილი.

Shall I compare thee to a summer's day?

Thou art more lovely and more temperate.

Rough winds do shake the darling buds of May,

And summer' s lease hath all too short a date,

Sometime too hot the eye of heaven shines,

And often is his gold complexion dimmed;

And every fair from fair sometime declines,

By chance, or nature' s changing course, untrimmed:

But thy eternal summer shall not fade,

Nor lose possession of that fair thou ow' st,

Nor shall death brag thou wand'rest in his shade,

When in eternal lines to time thou grow' st.

So long as men can breathe or eyes can see,

So long lives this, and this gives life to thee.