შექსპირი - მე-12 სონეტი

როცა საათის ხმა მომესმის, მარად უცვლელი,

და მზეს შევხედავ, მიმწუხრში რომ თავი დახარა,

როცა შევნიშნავ, როგორ დაჭკნენ იის ფურცლები

და თმებში როგორ ჩაქსოვილა ვერცხლის ჭაღარა,

როს ქვითინებენ ხეივნები ფოთოლმოცლილი,

სადაც მეცხვარეს იფარავდნენ ჩრდილები ხეთა,

და როცა ბალახს, შემოდგომის ცელით მოცელილს,

ზაფხულის ბალახს სასაფლაოს ფორანზე ვხედავ,

მე ჩამაფიქრებს ბედ – იღბალი შენი მშვენების,

დროის უდაბნო კიდევ ბევრჯერ მოსასვლელია,

ხენი კვდებიან, როს ჰყვავიან ახალშენები,

როცა სხივები ენძელების მოსვლას ელიან.

ძვირფასო, ჟამის ულმობელი ცელი არ ცხრება,

მაგრამ დასტოვე მოდგმა დროის დასამარცხებლად.

When I do count the clock that tells the time,

And see the brave day sunk in hideous night;

When I behold the violet past prime,

And sable curls all silver'd o'er with white;

When lofty trees I see barren of leaves

Which erst from heat did canopy the herd,

And summer's green all girded up in sheaves

Borne on the bier with white and bristly beard,

Then of thy beauty do I question make,

That thou among the wastes of time must go,

Since sweets and beauties do themselves forsake

And die as fast as they see others grow;

And nothing 'gainst Time's scythe can make defence

Save breed, to brave him when he takes thee hence.