შექსპირი - 21-ე სონეტი

კარგო, იცოდე, იმ მეხოტბე პოეტს არ ვგავარ

ლექსში რომ უყვარს სილამაზის შეფერადება,

მზის სხივს რომ ხმარობს სატრფოს კაბის მოსაქარგავად,

მიჯნურის თვალებს რომ ადარებს ზეცის ნათებას.

მას შენი მზესთან შედარებაც არ ეძნელება,

შენთვის გასწირავს მარგალიტებს დასაგმობადაც,

რითმებს მოგაყრის ხან იებად, ხან ენძელებად,

ცისა და მიწის საგანძურებს გიძღვნის ნობათად.

თავდავიწყებით რომ არ გაქე, იქნებ გეწყინა?

ტრფიალს სიცრუე როგორ ვკადრო, რას ვემართლები?

მშვენიერი ხარ, მაგრამ, ვიცი, ისე ვერ ბრწყინავ,

დე, სხვა პოეტმა ააქუხოს ლექსი ფინთიხად,

მე ფასს არ გადებ, - გასაყიდად როდი მინდიხარ.

So is it not with me as with that Muse

Stirr'd by a painted beauty to his verse,

Who heaven itself for ornament doth use

And every fair with his fair doth rehearse

Making a couplement of proud compare,

With sun and moon, with earth and sea's rich gems,

With April's first-born flowers, and all things rare

That heaven's air in this huge rondure hems.

O' let me, true in love, but truly write,

And then believe me, my love is as fair

As any mother's child, though not so bright

As those gold candles fix'd in heaven's air:

Let them say more than like of hearsay well;

I will not praise that purpose not to sell.