შექსპირი - 33-ე სონეტი

ათასი ლურჯი რიჟრაჟი მაქვს მოსაგონები,

მთის მწვერვალები - ზეცისაკენ ატყორცნილები,

მნათობის ოქროს ბაგეები - ველს ნაკონები,

და წყაროები - მზის სხივებით დაკოცნილები,

მაგრამ ხანდახან იბურება ზეცის ტატნობი,

შავი ღრუბელი ეხურება ციურ მშვენებას,

მაშინ ცოდვიან დედამიწას სტოვებს მნათობი

და დარცხვენილი დასავლეთში ჩაესვენება.

ერთხელ, ცისკარზე ჩემმა მზემაც გამოაშუქა

და გულდაკოდილს გამიბრწყინა შუბლი მეფურად,

მაგრამ დიდება ბედისწერამ წამით მაჩუქა,

ჩემი მნათობი ლეგა ნისლმა ისევ შებურა.

უსხივოდ დავრჩი, არ ვუჩივი მაინც ბუნებას,

მიწის მზე რაა, თუკი ზეცის მზეც იბურება.

Full many a glorious morning have I seen

Flatter the mountain-tops with sovereign eye,

Kissing with golden face the meadows green,

Gilding pale streams with heavenly alchemy;

Anon permit the basest clouds to ride

With ugly rack on his celestial face,

And from the forlorn world his visage hide,

Stealing unseen to west with this disgrace:

Even so my sun one early morn did shine

With all triumphant splendor on my brow;

But out, alack! he was but one hour mine;

The region cloud hath mask'd him from me now.

Yet him for this my love no whit disdaineth;

Suns of the world may stain when heaven's sun staineth.