შექსპირი - 41-ე სონეტი

შენი ცოდვები, თავგასული შენი ანცობა,

როცა დროდადრო ჩემთვის გრძნობას ვეღარ იმეტებ,

ეპატიება შენს მშვენიერ ყმაწვილკაცობას,

ყოველდღიური ცთუნებებით სავსე იმედებს.

გეტრფიან, რადგან კარგი ხარ და კეთილშობილი,

მოგერიება შემოტევის გიმძიმთ ლამაზებს,

ვიცი ვერ შეძლებ უარის თქმას ქალის შობილი,

თუ თვითონ ქალი საკუთარ თავს შემოგთავაზებს.

ვაგლახ, შენ ჩემი სამფლობელოც აღარ დაინდე,

ვეღარ ალაგმე ჟინი შენი ყმაწვილკაცური,

ისე გალაღდი, ჩემს მიმართაც ვერ ირაინდე

და ასე გატყდა ორი ფიცი, დღემდე დაცული:

მან მიღალატა, ვისაც სატრფოდ ვთვლიდი ამდენ ხანს,

და შენც ვერ ასცდი სამეგობრო ფიცის გატეხას.

Those pretty wrongs that liberty commits,

When I am sometime absent from thy heart,

Thy beauty and thy years full well befits,

For still temptation follows where thou art.

Gentle thou art and therefore to be won,

Beauteous thou art, therefore to be assailed;

And when a woman woos, what woman's son

Will sourly leave her till she have prevailed?

Ay me! but yet thou mightest my seat forbear,

And chide try beauty and thy straying youth,

Who lead thee in their riot even there

Where thou art forced to break a twofold truth,

Hers by thy beauty tempting her to thee,

Thine, by thy beauty being false to me.