შექსპირი - 48-ე სონეტი

როცა შორს მივალ, საგანძურის მალვას ვუნდები,

მშვიდად ვიქნები, რადგან განძი სკივრში იდება.

მიყვარს, როდესაც მოგზაური შინ დავბრუნდები

და ხელუხლებლად მხვდება ჩემი ავლადიდება.

მაგრამ ძვირფასო, როგორ შევძლო შენი შენახვა?!

თუმც მირჩევნიხარ უძვირფასეს თვალ-მარგალიტებს,

ჩემი ლხენა ხარ, ჩემი დარდიც ახლა შენა ხარ,

გტოვებ და ვიცი, ავაზაკებს ვერ აგარიდებ.

შენს დასამალად თავშესაფარს დიდხანს ვეძებდი,

მკერდში დაგმალე, სანდო სკივრად სხვა რა ვინატრო,

შიგ ხარ ნებივრობ, ხან წახვალ და გადიხვეწები,

ან იქნებ ვცდები და ჩემს გულში არც კი ბინადრობ.

მოგიპარავენ, მე ხომ ვიცი ქვეყნად რა ხდება,

შენ თუ გიხილა, ანგელოსიც ქურდი გახდება.

How careful was I, when I took my way,

Each trifle under truest bars to thrust,

That to my use it might unused stay

From hands of falsehood, in sure wards of trust!

But thou, to whom my jewels trifles are,

Most worthy of comfort, now my greatest grief,

Thou, best of dearest and mine only care,

Art left the prey of every vulgar thief.

Thee have I not lock'd up in any chest,

Save where thou art not, though I feel thou art,

Within the gentle closure of my breast,

From whence at pleasure thou mayst come and part;

And even thence thou wilt be stol'n, I fear,

For truth proves thievish for a prize so dear.