შექსპირი - 54-ე სონეტი

მშვენიერება კიდევ უფრო მშვენიერდება,

ჭეშმარიტება თუკი ამკობს ძვირფას ვარაყად,

ყვავილთა შორის ღირსეულად ვარდი ბერდება,

რადგან ლამაზმანს სურნელშიაც ტოლი არა ჰყავს.

ასკილის ბუჩქი ანთებული რად არ მიზიდავს,

ქვეყნად ხომ მისი უშნოობაც არავის უთქვამს,

ვარდს ემსგავსება ეკლითაც და სიყირმიზითაც,

როდესაც კვირტებს დაუხეთქავს ზაფხულის სუნთქვა.

ასკილი მართლაც გარეგნული ფერებით ბევრს სჯობს

და იერითაც ხომ წააგავს ვარდის სახებას,

მაგრამ ის კვდება და სიკვდილით სიცოცხლეს ვერ შობს,

მკვდარი ვარდი კი სურნელებად გარდისახება!

სატრფოც დაჭკნება, დღეს რომ ასე ვხედავ მოხდენილს,

მაგრამ ჩემს ლექსში მისი სული მზედ აღმოხდების!

O, how much more doth beauty beauteous seem

By that sweet ornament which truth doth give!

The rose looks fair, but fairer we it deem

For that sweet odour which doth in it live.

The canker-blooms have full as deep a dye

As the perfumed tincture of the roses,

Hang on such thorns and play as wantonly

When summer's breath their masked buds discloses:

But, for their virtue only is their show,

They live unwoo'd and unrespected fade,

Die to themselves. Sweet roses do not so;

Of their sweet deaths are sweetest odours made:

And so of you, beauteous and lovely youth,

When that shall fade, my verse distills your truth.