შექსპირი - 92-ე სონეტი

რაგინდ ეცადო, ჩემგან თავს ვერ გაინაპირებ,

ვერ შეგელევი, ალბათ, სულის ამოხდომამდე,

რადგან სიცოცხლეს უტრფიალოდ მე არ ვაპირებ,

საფრთხე არ ელის იმ სიყვარულს შენ რომ მომანდე.

დიდი მზაკვრობის გამოჩენა არა გვჭირდება,

რამეთუ შენგან მცირე წყენაც მომკლავს მაშინვე,

მკვდარი სული კი, ვიცი, ვეღარ დადუხჭირდება

და უკვე შენი თავნებობაც ვერ შემაშინებს.

რადგან შენს ღალატს მე უჟამო სიკვდილს ვადარებ,

შენი ღალატით ვეღარ ვიგრძნობ ნაღველს სრულებით,

ბედად მივიჩნევ, თუ სიცოცხლე ტრფობით ვატარე

და თუ იმავე სიყვარულით აღვესრულები.

ვნუგეშობ, თითქოს ასეთ ყისმათს ღაღადი შველის,

მაგრამ, ვაითუ, ვერც შევიტყო ღალატი შენი.

But do thy worst to steal thyself away,

For term of life thou art assured mine,

And life no longer than thy love will stay,

For it depends upon that love of thine.

Then need I not to fear the worst of wrongs,

When in the least of them my life hath end.

I see a better state to me belongs

Than that which on thy humour doth depend;

Thou canst not vex me with inconstant mind,

Since that my life on thy revolt doth lie.

O, what a happy title do I find,

Happy to have thy love, happy to die!

But what's so blessed-fair that fears no blot?

Thou mayst be false, and yet I know it not.