შექსპირი - 110-ე სონეტი

ვაგლახ, რომ მართლაც სად არა ვარ ნაწანწალები,

ხან ლაზღანდარა და მასხარა ვიყავ საწყალი,

ვფლანგე სიმდიდრე, შეძენილი დიდის წვალებით

და ძველი გრძნობა ახალ ტრფობით შევურცხვყავი.

ჭეშმარიტება არ მიყვარდა შმაგბუნებიანს,

ჭეშმარიტება არ მინდოდა ნათლად მენახა,

მაგრამ გულს ისევ სიჭაბუკე დაბრუნებია

და უკვე ვიცი, ჩემი სატრფო მხოლოდ შენა ხარ.

უკვე დასრულდა ჩემი გზები სახეტიალო,

აღარ დავეძებ ტრფიალებას გაუთავებლად,

ვერას დამაკლებ ცდუნებათა მახევ, ტიალო,

რადგან ვიპოვე სიყვარულის წმინდა ღვთაება.

კარგო, შენი ვარ, შეისმინე ჩემი მუდარა,

შენი ნათალი მკერდი მინდა ნავსაყუდარად.

Alas, 'tis true I have gone here and there

And made myself a motley to the view,

Gored mine own thoughts, sold cheap what is most dear,

Made old offences of affections new;

Most true it is that I have look'd on truth

Askance and strangely: but, by all above,

These blenches gave my heart another youth,

And worse essays proved thee my best of love.

Now all is done, have what shall have no end:

Mine appetite I never more will grind

On newer proof, to try an older friend,

A god in love, to whom I am confined.

Then give me welcome, next my heaven the best,

Even to thy pure and most most loving breast.