შექსპირი - 111-ე სონეტი

ჩემი კი არა, ბედისწერის ბრალია მხოლოდ,

ამ ცხოვრებაში სამარცხვინო რაც კი მქონია,

ვეღარ გავუგე წუთისოფელს თავი და ბოლო,

და მათხოვრობაც სათაკილო აღარ მგონია.

რადგან ვით მღებავს საღებავი, ხელზე წასმული,

ლაქად მაცხია სამარცხვინო ნამოღვაწარი,

გთხოვ, შემიცოდო შერისხული და დაღდასმული,

აღმადგენინო დანგრეული სულის ტაძარი.

მეც დაგიმტკიცებ ავადმყოფის მოწადინებას,

ვფიცავ, სიმწარე წამლებისა არ შემაშინებს,

შხამსაც მივიღებ, შენმა ნებამ თუკი ინება,

ოღონდ სენისგან განიკურნოს სული მაშინვე.

არა, არ გინდა, წამალს არ გთხოვ ძვირფას მეგობარს,

შემიბრალე და მკურნალობად ესეც მეყოფა.

O, for my sake do you with Fortune chide,

The guilty goddess of my harmful deeds,

That did not better for my life provide

Than public means which public manners breeds.

Thence comes it that my name receives a brand,

And almost thence my nature is subdued

To what it works in, like the dyer's hand:

Pity me then and wish I were renew'd;

Whilst, like a willing patient, I will drink

Potions of eisel 'gainst my strong infection

No bitterness that I will bitter think,

Nor double penance, to correct correction.

Pity me then, dear friend, and I assure ye

Even that your pity is enough to cure me.