შექსპირი - 112-ე სონეტი

სიკეთით სავსე შენი ტრფობა მალამოდ მექცა,

მოშუშდა სული დაშანთული ცილისწამებით,

საჩრდილობელი შენი ფრთის ქვეშ მარგუნა ზეცამ,

რაც უნდა ის თქვან, აღარაფრით არ ვეწამები.

ჩემი ცხოვრების მოსამართლე მხოლოდ შენა ხარ,

მე შენი სიტყვით ან ვიხარებ, ანდა ვიწვალებ;

სხვა კი ვერავინ გრძნობის აბჯარს ვეღარ შელახავს,

სხვები მოკვდნენ და მეც ყველასთვის გარდავიცვალე.

უკვე არც ძალმიძს აღარავის აზრის გაგება,

ისე დავიხშე ყველასათვის სმენა გველური,

გულს აღარ ხვდება აღარც ქება, აღარც ძაგება,

ყურს აღარ ესმის წუთისოფლის ხმები ველური.

ასე მგონია, საუკუნოდ ბედმა შეგვყარა,

ყველა დაინთქა და მე და შენ შევრჩით ქვეყანას.

Your love and pity doth the impression fill

Which vulgar scandal stamp'd upon my brow;

For what care I who calls me well or ill,

So you o'er-green my bad, my good allow?

You are my all the world, and I must strive

To know my shames and praises from your tongue:

None else to me, nor I to none alive,

That my steel'd sense or changes right or wrong.

In so profound abysm I throw all care

Of others' voices, that my adder's sense

To critic and to flatterer stopped are.

Mark how with my neglect I do dispense:

You are so strongly in my purpose bred

That all the world besides methinks are dead.