შექსპირი - 117-ე სონეტი

სთქვი, რომ ძუნწი ვარ სიყვარულში შენი მსახური,

ვერ დავაფასე, შენი გრძნობა რასაც მავალებს,

თუმცა ტრფიალი მე გულში მაქვს შემონახული,

მიტოვებული დამრჩა შენი ჩუმი სავანე.

სხვებთან ვლაღობ და სხვა მხარეში რას არ ვედები,

შენი მიჯნური სხვა გრძნობისკენ მივექანები,

შენგან წასული აღმა-დაღმა დავეხეტები

და ქარებს ვანდე ჩემი სულის იალქანები.

აღვირახსნილი ჩემი გული მინდა დალახვრო,

ჩემი ცოდვები შეაჩვენო, ჩემო იმედო,

წარბი შეჰკარი, ოღონდ ზიზღი არ დამანახო,

სიძულვილისთვის არასოდეს არ გამიმეტო.

გახსოვდეს, გრძნობამ მაიძულა გზიდან აცდენა

და გღალატობდი შენი გრძნობის გამოსაცდელად.

Accuse me thus: that I have scanted all

Wherein I should your great deserts repay,

Forgot upon your dearest love to call,

Whereto all bonds do tie me day by day;

That I have frequent been with unknown minds

And given to time your own dear-purchased right

That I have hoisted sail to all the winds

Which should transport me farthest from your sight.

Book both my wilfulness and errors down

And on just proof surmise accumulate;

Bring me within the level of your frown,

But shoot not at me in your waken'd hate;

Since my appeal says I did strive to prove

The constancy and virtue of your love.